Ολοι μαζί αντάμα και ο καθένας χωριστά ακολουθούν τη μέθοδο υποκριτικής του Actors Studio και του Λι Στράσμπεργκ και βιώνουν τόσο βαθιά το ρόλο τους που στο τέλος γίνονται οι ίδιοι ρόλος.
Δεν ξέρεις πότε αρχίζει η ερμηνεία και πότε παρασύρουν τον πρωταγωνιστή τα γεγονότα, πότε κάνει σκαμνάκι ο ένας στον άλλο για να αντιμετωπίσει τις ολόδικες, ξεχωριστές του εσωκομματικές αμφισβητήσεις, πότε ένα γιγάντιο εγώ καταπλακώνει κάθε έννοια κοινής λογικής (άντε πάλι αυτή) και πότε οι τρεις κυβερνητικές μπίλιες σουλατσάρουν ανέμελες στο επίπεδο φλιπεράκι της πραγματικότητας μέχρι αυτός που πραγματικά χειρίζεται τα κουμπιά να κουνήσει λίγο πιο έντονα το μηχάνημα και να βγει το tilt.
Κι εδώ που τα λέμε καλύτερα που δεν το ξέρεις γιατί όσο περισσότερο διαρκούν οι ψευδαισθήσεις τόσο περισσότερο απομακρύνεται το χάος ή αν το θέλετε διαφορετικά όσο λιγότερο κοιτάς προς το κενό, τόσες περισσότερες βεβαιότητες σου επιβεβαιώνονται.
Οι ψευδαισθήσεις, όμως, (γαμώτο που θα έλεγε και η E.L. James) δε διαρκούν τελικά πολύ, όχι τόσο τουλάχιστον όσο τα ποσοστά των συνιστωσών Βενιζέλου και Κουβέλη κατακρημνίζονται όπως τα βράχια της Σαντορίνης τώρα που μεγαλώνει και το μάγμα.
Σαν να μην πέρασε τίποτα, σαν η οικτρή πραγματικότητα να είναι μια δυστοπία (γουάου! να η ευκαιρία που γύρευα για να χρησιμοποιήσω αυτήν την τόσο τρέντι λέξη που επιλέγουν οι φανατικοί θιασώτες του Λούκου) που αφορά κάτι far far away in a galaxy…, σαν με άλλα (και λιγότερο ναρκισσιστικά) λόγια να μην έμεινε σημάδι από τη σφαλιάρα που έφαγαν και σαν να σκουπίστηκε το σάλιο από το πρόσωπο.
Σαν και σαν… Νομίζετε πως δεν το ξέρουν, δεν το αντιλαμβάνονται το καταγέλαστο του πράγματος; Τι να κάνουν όμως; Οι εντολές είναι σαφείς: πριν το μεγάλο θέαμα προηγούνται πρώτα τα κωμικά πρελούδια. Όσο καλοί κι αν είναι όμως οι κλόουν, το εισιτήριο το πληρώνεις για το κυρίως σόου…
Τάσος Ρέτζιος Danioliptes.gr