Πώς είναι να ζεις με βασικό μισθό 360 ευρώ, με σύνταξη 360 ευρώ κι όλα αυτά να γίνουν νωρίτερα από το 2016, όπως μας προειδοποιούσαν με πρωτοσέλιδους τίτλους εφημερίδες πριν από τη Σαρακοστή;
O αλησμόνητος Γιώργος Μέργος, golden boy του Δημοσίου που θα μπορούσε να πάρει το βραβείο του «Καλύτερου Μεγαλοδημοσιοϋπαλλήλου της δεκαετίας» μιλώντας στο όνομα της… ανάπτυξης κι αυτός, ισχυρίστηκε ότι ο βασικός μισθός είναι υψηλός στην Ελλάδα και κατόπιν διαψεύστηκε και ξαναδιαψεύστηκε και ακόμη διαψεύδεται από τον υπουργό Εργασίας, Γιάννη Βρούτση που μόλις πριν από μερικές εβδομάδες κατέθεσε μήνυση σε βάρος συνδικαλιστών που πήγαν να διαμαρτυρηθούν στο υπουργείο Εργασίας για δήλωσή του με την οποία υπαινισσόταν εμμέσως πλην σαφώς ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι προσλήφθηκαν με μέσο.
Αλλά λένε κι άλλα κάνουν όμως οι ασκούντες την εξουσία. Μια ωραία πρωία θα μας πούνε ότι είναι υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε μείωση του βασικού μισθού διότι το απαιτεί η τρόικα ώστε να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα. Δεν μας λένε βέβαια ότι μετά από όσα έκαναν ήδη ο βασικός μισθός πολύ απλά… δεν υπάρχει. Ότι θέλει το κάθε αφεντικό δίνει, ανάλογα με τα έσοδα και τα έξοδά του και τώρα με τέτοιες κυβερνήσεις, τέτοιες τράπεζες και τέτοιες φορομπηχτικές, φιλοτραπεζικές πολιτικές, μνημονιακές, δίνει και πάρα πολύ λίγα, αν δίνει.
Ο εργασιακός μεσαίωνας έχει μετατραπεί σε δουλεία -δηλαδή εργασία άνευ αποδοχών- για χιλιάδες ίσως Έλληνες στην Ελλάδα. Κι όπως γνωρίζουμε όσο κι αν προσπαθείς τον νεκρό, στην προκειμένη τις τράπεζες και το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, δεν τον ανασταίνεις και ας έχει θυσιάσει έναν ολόκληρο λαό, μια ολόκληρη χώρα για τη διάσωσή τους, δεν τον ανασταίνεις. Αν δεν γίνει η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών, θα καταρρεύσουν, αλλά επειδή καμία πλουτοκρατία δεν πρόκειται να το επιτρέψει αυτό, θα φορολογήσουν επιπλέον τον λαό ή θα του μειώσουν κι άλλο μισθούς, συντάξεις, επιδόματα για να μη χρειαστεί τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των τραπεζών να βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Αυτό σημαίνει ότι για τους κυβερνώντες και τους αρχιτραπεζίτες που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους Ελλήνων και μεταναστών που συνδέονται με την κρίση και δεν περιοριζόμαστε μόνο στον αριθμό των αυτοκτονιών αλλά και σε θανάτους από προβλήματα υγείας που συνδέονται με τα μέτρα που επέβαλαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις σε βάρος των φτωχότερων και μεσαίας οικονομικής κατάστασης πολιτών, δεν θα είχε καμία σημασία αν υπήρχαν οι ίδιοι μισθοί στην Ελλάδα με εκείνους στη Ζιμπάμπουε ή στην Κούβα.
Και πράγματι για εκεί το πάνε με το «αδιάσειστο» πάντα επιχείρημα ότι το επιβάλλει η τρόικα γιατί δεν της βγαίνουν οι αριθμοί. Το επιχείρημα θα ήταν πιο κατατοπιστικό αν δήλωναν ότι το επιβάλλουμε για να θησαυρίσουμε κι άλλο σε βάρος σας και να βολέψουμε και τους αρχινονούς μας στη γερμανική καγκελαρία, στην Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα και λοιπούς φίλους μας, κατοίκους νησιών Κέιμαν ή Σίτι Λονδίνου.
Πώς απάντησε ο λαός στη Βρετανία;
Εδώ ακόμη περιμένουμε πότε θα ανακοινωθεί η νέα μείωση του βασικού μισθού που όπως είπαμε η αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ υπάρχει βασικός μισθός ως επί το πλείστον, παρά ότι υπάρχει. Στη Βρετανία όχι…
Το ίδιο με κάπως διαφορετικά νούμερα και τρόπους επιχειρεί να επιβάλλει και η συντηρητική κυβέρνηση στη Βρετανία. Μείωση δηλαδή του βασικού μισθού, δηλαδή του «ονείρου» σταθερής εργασίας για όλους όσους αναζητούν τίμιο τρόπο για να επιβιώσουν.
Ο Ιαν Ντάνκαν Σμιθ, κρατικόμισθος πρώην υποψήφιος πρωθυπουργός της Βρετανίας που ηττήθηκε από τον Τόνι Μπλερ κάποτε, ισχυρίστηκε ότι η μείωση των κοινωνικών παροχών είναι απαραίτητη για να… σωθούν προφανώς οι πλουτοκράτες της Βρετανίας. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι υπήρξε δύο φορές άνεργος στη ζωή του και ξέρει πώς είναι να ζεις με ελάχιστο εισόδημα.
Για αυτό τον λόγο θεώρησε ότι νομιμοποιούνταν να επιβάλλει στους φτωχότερους των Βρετανών μείωση των κοινωνικών επιδομάτων τόση όση για να ζούνε με μόλις 53 λίρες (περίπου 80 ευρώ) την εβδομάδα.
Όταν ένας δημοσιογράφος μετέφερε στον Ντάνκαν Σμιθ την ερώτηση ενός πλανόδιου πωλητή αν ο ίδιος θα μπορούσε να ζήσει μόνον με 53 λίρες την εβδομάδα έστω και για ένα χρόνο, εκείνος απάντησε «ναι, αν χρειαζόταν».
Βρετανοί πολίτες που αντιλαμβάνονται το δίκιο από το άδικο και το υπερασπίζονται προκάλεσαν τον Σμιθ να αποδείξει ότι πράγματι μπορεί κι ας μη χρειάζεται να ζήσει μόνον με 53 λίρες την εβδομάδα. Δεν έμειναν στα λόγια. Προχώρησαν στη συλλογή υπογραφών για να αναγκάσουν τον Σμιθ να ζήσει με τον ίδιο τρόπο που επιχειρεί η κυβέρνησή του να ζήσουν χιλιάδες ή και εκατομμύρια άνθρωποι στη Βρετανία που δεν έχουν σταθερή εργασία, που ζούνε στην ένδεια. Μέχρι στιγμής, έχουν συλλεχθεί πάνω από μισό εκατομμύριο υπογραφές στη σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα www.change.org που είναι μια ειδικά διαμορφωμένη ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο για τη συλλογή υπογραφών διαμαρτυρίας κι οι υπογραφές αυξάνονται.
Ο Σμιθ ίσως ποτέ δεν αποδείξει ότι πράγματι μπορεί να ζήσει με 7,57 λίρες την ημέρα. Δεν μπορεί, εκτός κι αν τα έχει όλα τζάμπα, όπως συμβαίνει σήμερα και με τον Σμιθ και με τους κυβερνώντες γενικά.
Απέδειξε όμως ότι είναι τζάμπα μάγκας. Και ακόμη πιο σοβαρό, απέδειξε ότι η κυβέρνηση αδιαφορεί για τις ανθρώπινες ζωές και ειδικά για τους φτωχότερους, όταν είναι να σώσει τους δικούς της καλά βολεμένους ανθρώπους που πλούτισαν στην πλάτη των τίμιων μεροκαματιάρηδων. Ας αποδείξει ο κ. Βρούτσης ότι δεν είναι σαν τον Σμιθ και η ελληνική κυβέρνηση ότι δεν είναι σαν τη βρετανική και ότι σκέφτονται για το καλό του λαού και της χώρας τους. Ναι, καλά το σκεφτήκατε! Είναι κατά πολύ χειρότεροι…
danioliptes.gr