Όπου ακούς πολλά κεράσια…

Ο ελληνικός λαός, έχει μια παροιμία, σύμφωνα με την οποία, “όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι”. Όταν όμως πρόκειται για τις Τράπεζες όχι μόνο δεν πρέπει να κρατάς καλάθι, αλλά να μετράς και τα δάχτυλά σου, όταν κάνεις μια συμφωνία με αυτές.

Κλασικό παράδειγμα, που ισχύει βέβαια όχι μόνο γι’αυτήν, αλλά για ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα, είναι αυτό της Τράπεζας Πειραιώς, που “χάριζε” δάνεια προ καιρού, όχι φυσικά για να τα χαρίσει, αλλά για να διαφημιστεί και να δώσει την απαραίτητη δικαιολογία στον Υπουργό Άμυνας κο. Καμμένο, να εξάρει την “κοινωνική προσφορά” της και να της προσφέρει πεδίο δράσης, επισήμως, στον χώρο των εν ενεργεία και εν αποστρατεία στελεχών των Ε.Δ., καθώς και των οικογένειών τους.

Η ίδια Τράπεζα, προχωρεί σε “λεόντειες” συμβάσεις με τους δανειολήπτες, τους υποχρεώνει δηλαδή να δεχθούν τον αποκεφαλισμό τους. Να δεχθούν δηλαδή, η Τράπεζα να μεταβιβάζει ελεύθερα το δάνειό τους όπου θέλει, να ενεργεί ελεύθερα και διαπραγματεύεται για λογαριασμό τους οπουδήποτε, ακόμη και ενώπιον των Δικαστηρίων, να υπογράφει ακόμη και αντ’ αυτών.

Δηλαδή; Δηλαδή, ζητά από τους δανειολήπτες, να υπογράψουν όχι μια σύμβαση αλλά μια πράξη δουλείας, να περάσουν δηλαδή μια σιδερένια μπάλα στο πόδι τους, χωρίς να διατηρούν ούτε την ελευθερία βούλησης τους.

Όλα αυτά, πότε; Τώρα στον 21ο αιώνα, στο σήμερα, όπου οι Τράπεζες, σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα, συμπεριφέρονται όπως οι δυνάστες και οι δουλέμποροι, απέναντι στους ανθρώπους.

Ταυτόχρονα,διαφημίζουν την “προσφορά” και τις “υπηρεσίες” τους. Όπως οι βρικόλακες θα διαφήμιζαν την ικανότητά τους να πίνουν αίμα.