Βρισκόμαστε στο λυκαυγές του 2016 που εκτιμάται πως θα είναι μια χρονιά πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής επιβίωσης. Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους είναι πολλά τα στοίχημα που πρέπει να κερδίσει η ίδια η κοινωνία και η οικονομία και λιγότερο η πολιτική.
Η κρίση είναι κυρίαρχη επί έξι χρόνια περίπου και δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τη νίκη μιας κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας συμφερόντων επί μιας άλλης. Οι ανισότητες είναι παρούσες και καθημερινά αναδεικνύονται στο σύνολό τους.
Τη χρονιά που πέρασε έγιναν πολλά τραγικά λάθη σε πολλά επίπεδα, αλλά δεν είναι το μείζον αυτή τη στιγμή να γίνει…«ταμείο» και να αποδοθούν ευθύνες. Ένας κύκλος έκλεισε και ένας άλλος άνοιξε.
Θεωρώ ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, καθώς αυτό που προέχει είναι να ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια ανάταξης της ελληνικής οικονομίας με μέτρα που θα έχουν αναπτυξιακό πρόσημο και θα δίνουν άλλη προοπτική.
Μπροστά υπάρχουν δύσκολες αποφάσεις που απορρέουν από το τρίτο πρόγραμμα που ψηφίστηκε τον περασμένο Αύγουστο από την ελληνική Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Υπό αυτό το πρίσμα υπάρχουν πολλές πιθανότητες να προκύψουν πολιτικές περιπλοκές που μπορεί να ανατρέψουν το υφιστάμενο πολιτικό περιβάλλον. Μένει να αποδειχθεί.
Αυτό όμως που είναι κυρίαρχο, πέρα από τον κίνδυνο που μπορεί να τεθούν οι όποιοι πολιτικοί σχεδιασμοί είναι να αρχίσει να κινείται και πάλι η οικονομία, καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργήσει θετικές αλυσιδωτές εξελίξεις, π.χ. στην μείωση της ανεργίας.
Πολλά μπορεί να γίνουν στην προσπάθεια για να ξεπεραστεί η κρίση. Αρκεί να υπάρχει σχέδιο για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας και να βοηθηθούν οι υγιείς δυνάμεις της οικονομίας και της κοινωνίας και να μην συντηρούνται παρασιτικά συστήματα.
Τα εργαλεία υπάρχουν, όπως π.χ. το νέο ΕΣΠΑ, το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κ.α.. Ταυτόχρονα χρειάζεται επειγόντως αλλαγή πλεύσης από την κυβέρνηση, καθώς πολλές αποφάσεις της δεν έχουν αναπτυξιακό πρόσημο για να αποκατασταθεί η ισορροπία στην οικονομία.
Τα μνημόνια δεν πρέπει να είναι ο οδηγός της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά οφείλει η ίδια να παραθέσει το δικό της εναλλακτικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, το οποίο δυστυχώς μέχρι τώρα δεν έχει παρουσιαστεί. Αυτό μπορεί να αποτελέσει διέξοδο από την κρίση, αρκεί να στηρίζεται σε στέρεες βάσεις και να λαμβάνει υπόψη τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας.
Λύσεις και διέξοδοι υπάρχουν, φθάνει να μην κυριαρχεί ο λαϊκισμός και οι άγονες και ανούσιες αντιπαραθέσεις των πολιτικών κομμάτων.
Αρκεί η όξυνση των παθών για να λυθούν τα προβλήματα; Προφανώς όχι. Η χώρα έχει ανάγκη από άλλο πολιτικό κλίμα και όχι από ανούσιες συγκρούσεις.
Ο τόπος χρειάζεται διάλογο, συνεννόηση που δεν σημαίνει αυτόματα και συγκυβέρνηση και συναινετικές διαδικασίες,
Κυρίως απαιτείται άλλη πολιτική κουλτούρα που δεν υπήρχε έως σήμερα και ειλικρίνεια από όλους, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους, αλλά και να μην γίνουν και πάλι λάθη όπως αυτά του 2015.
Η υπευθυνότητα όλων, είναι το εισιτήριο για την επάνοδο της αξιοπιστίας στην πολιτική, με νέους όρους. Αρκεί όλοι να επιδείξουν ειλικρινή διάθεση για συνεννόηση, μένοντας ο καθένας στο θεσμικό του ρόλο, δηλ. κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Ο τόπος δεν έχει την πολυτέλεια νέων άγονων πολιτικών συγκρούσεων.
Ραβανός Αρης από ΤΟ ΒΗΜΑ
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.