Συνήθως αιτία είναι η προσπάθεια της μιας εκ των τριών να επιβληθεί∙ κατά κανόνα η εκτελεστική εξουσία (δηλαδή η Κυβέρνηση) επιχειρεί να καθυποτάξει τη Δικαιοσύνη. Είναι γνωστές τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και όταν λειτουργεί άψογα η Δημοκρατία, λ.χ. στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι παράξενο λοιπόν τέτοια κρούσματα να έχουμε και στην Ελλάδα.
Το ζήτημα που έθεσε χθες, κατά τη διάρκεια της συνεδριάσεως της Βουλής, ο Αρχηγός της Αντιπολιτεύσεως για τα δάνεια προς τα κόμματα και τα ΜΜΕ αναφέρεται σε προηγμένη μέθοδο επηρεασμού των δικαστών σε δίκες που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες.
Δεν έχει το δικαίωμα ο Πρωθυπουργός, ή ο κάθε υπουργός, να προαποφασίζει ο ίδιος το αποτέλεσμα οποιασδήποτε δίκης. Ως την έκδοση της αποφάσεως οι φορείς της δικαστικής εξουσίας απαγορεύεται να ομιλούν για τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση δεν αποδέχεται αυτή την αρχή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Σε πολλές περιπτώσεις η εκτελεστική εξουσία εκφράζεται υποδηλώνοντας τις μύχιες επιθυμίες της. Προτού ολοκληρωθεί λ.χ. η προανάκριση, βλέπουμε να διανέμονται, ανεπισήμως αλλά φανερά, φωτοαντίγραφα τμημάτων της δικογραφίας στα Μέσα Ενημερώσεως – συνήθως κατ’ επιλογήν.
Η παράσταση συνεχίζεται με ανακοινώσεις π.χ. μέλους της Κυβερνήσεως που προαναγγέλλει τη δικαστική απόφαση. Ευτυχώς υπάρχουν δικαστές οι οποίοι αρνούνται να γίνουν όργανα στα χέρια πολιτικών που ονειρεύονται ξεπερασμένες δικτατορίες.
Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια και τελειώνουν.
Ψυχάρης Σταύρος Π. , ΤΟ ΒΗΜΑ