Όλη  η χώρα στηρίζει την ύπαρξη της στο Δημόσιο και στις «ομάδες» των στελεχών του. Δεν έχουμε  μια   πολιτεία δικαίου, με εθνική υπόσταση αλλά  ένα καθεστώς υπαλλήλων που λυμαίνεται τις οποιεσδήποτε εγγυήσεις της κρατικής εξουσίας. Εκείνο όμως, που προκαλεί την μεγαλύτερη ανησυχία  είναι η επιμονή του κράτους στον αναχρονισμό  όλων σχεδόν των θεσμών, για  να συντηρήσει την κρατικοδίαιτη αγορά της χώρας. Οι μισές τουλάχιστον, δημόσιες υπηρεσίες θα έπρεπε να λειτουργούν με ελάχιστους υπαλλήλους και οπωσδήποτε,  με άλλες αρμοδιότητες  από αυτές που υπάρχουν τώρα. Θα ήταν επιπλέον, απολύτως χρήσιμο, κάποιοι θεσμοί που αναπτύχθηκαν σε άλλες εποχές να σταματήσουν την άσκοπη λειτουργία τους.

Περιμένει βέβαια, κανείς από μία κυβέρνηση κρατιστών να προωθήσει δικές της μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο; Aφού είναι φανερό πως αντιστέκονται ακόμα και στις επιβεβλημένες από το Μνημόνιο, υπογραφές τους. Αλλά και τι τους μένει για να μπορέσουν να σταθούν πολιτικά; Aπολύοντας  δημοσίους υπαλλήλους; H αλλάζοντας τις υπηρεσίες; Θα καταρρεύσουν πολιτικά οι ίδιοι και μαζί  η οικονομία που έχουν στις προθέσεις τους. Συνεχίζουν λοιπόν να παλεύουν για μια αγορά που κάποια στιγμή μπορεί να τους συντηρήσει στην εξουσία  με δανεικό χρήμα. Μια τεχνητή αλλά και αρρωστημένη κατάσταση, καταδικάζοντας και μολύνοντας και τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, τα λουκέτα  μπαίνουν το ένα μετά το άλλο και το ελληνικό Δημόσιο αντιστέκεται. Να μερικά παραδείγματα: Η αυτοματοποίηση  πολλών υπηρεσιών δεν προχωρά  για να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι.  Στα ασφαλιστικά ταμεία,  στους ΟΤΑ και  σε άλλους τομείς χρησιμοποιούνται απαρχαιωμένες μέθοδοι  ακόμα επειδή οι υπάλληλοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε νέες απαιτήσεις.

Η γραφειοκρατία θα συνεχίζει  να μας ταλαιπωρεί, για να κρατηθούν στη ζωή οι παρωχημένοι μηχανισμοί του δημοσίου. Χρειαζόμαστε νέα παιδιά που κάνουν θαύματα με τα δίκτυα τους, χρειαζόμαστε περισσότερους και καλύτερους δασκάλους στα σχολεία, γιατρούς στα νοσοκομεία.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ευθύνονται  στο σύνολό τους. Υπάρχουν όμως και κάποιοι μικροί δικτάτορες που, αντί να πουν ευχαριστώ  στη σαπίλα  που τους κρατάει ακόμα, δε χάνουν ευκαιρία να βασανίζουν τους υπόλοιπους και φυσικά, τους πολίτες.

Είτε θέλουμε είτε όχι, η χώρα πρέπει να προχωρήσει και η οικονομία να παράγει ΑΕΠ. Δεν μπορεί να σωθεί ένας  πληθυσμός ανθρώπων που μάχονται τις μεταρρυθμίσεις για να εξοντωθεί η ελεύθερη αγορά.

Σε μια παραγωγική κοινωνία έχουμε ανάγκη  μόνο από σοβαρούς θεσμούς και ανεξάρτητες αρχές  ελέγχου. Έχουμε ανάγκη από θέσεις και πρόσωπα ποιότητας, στην παιδεία, στην υγεία, στην ανώτατη διοίκηση.

Από ότι καταλαβαίνει κανείς, δεν φτάνουν μόνο οι πιέσεις των ξένων. Το κράτος πρέπει να αλλάξει και στις δομές του, με μεταρρυθμίσεις και σοβαρές αλλαγές.  Και με έναν γερασμένο και αντιπαραγωγικό Δημόσιο αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Toυ Δημήτρη Καλογιάννη, Liberal