Αν παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις στις 17 χώρες της Ευρωζώνης θα έλεγε κανείς ότι αγαπούν το ευρώ με τον όρο να προσαρμόζεται στα γούστα τους, παρατηρεί η εφημερίδα σε ένα ιδιαίτερα σκληρό άρθρο για την κακοφωνία στις χώρες της Ευρωζώνης που οφείλεται σε έλλειψη κεντρικής διακυβέρνησης.
Το είδαμε στην περίπτωση της Ιρλανδίας, συνεχίζει η εφημερίδα, όπου μόνο ένας στους δυο ψηφοφόρους μετακινήθηκε για να ψηφίσει το μέλλον του ευρώ. Για έναν και μοναδικό λόγο υπερψήφισαν το σύμφωνο οι Ιρλανδοί, για να μη διακοπεί η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αφού για κάθε κάτοικο ισοδυναμούν 19.000 ευρώ ευρωπαϊκή βοήθεια επί 4,5 εκατομμύρια κατοίκους, σημειώνει το άρθρο.
Στη Γαλλία τα πράγματα δεν είναι καλύτερα από αυτή την άποψη, γράφει η εφημερίδα. Ο κατώτερος μισθός, οι ανελαστικές εργασιακές σχέσεις και το ύψος των δημοσίων δαπανών είναι θέματα που προκαλούν τριβές μεταξύ Γαλλίας και Βρυξελλών.
Η κατάσταση κορυφώνεται στην Ισπανία όπου ζούμε ένα πινγκ πονγκ με τους ευρωπαίους ηγέτες. Η κυβέρνηση Ραχόι, γράφει η εφημερίδα, πρέπει να βρει 80 ως 100 δις ευρώ για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζές της. Τα χρήματα αυτά δεν τα διαθέτει αλλά επιμένει ότι θα τα καταφέρει μόνη της. Η Ισπανία ελπίζει ότι θα ξεφύγει από ένα ταπεινωτικό, κατά την άποψή της, σύμφωνο διάσωσης στο οποίο υπέκυψαν η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία.
Και μέσα σε όλα αυτά, σημειώνει η Le Figaro, οι ισπανοί και ιταλοί καταθέτες τρέχουν να βάλουν τις οικονομίες τους σε άλλες κρυψώνες φοβούμενοι ότι οι χώρες τους θα εγκαταλείψουν το ευρώ.
Προχωράμε λοιπόν ολοταχώς, συνεχίζει ο αρθρογράφος, σε μια «επανεθνικοποίηση» της αγοράς κεφαλαίων. «Ο κίνδυνος δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ αλλά η αχρηστία του ευρώ» αναφέρει στην εφημερίδα ο οικονομολόγος Πατρίκ Αρτούς. Πράγματι, το ευρώ έχει πάψει να εκπληρώνει τις φυσιολογικές λειτουργίες ενός κοινού νομίσματος που είναι να διευκολύνει τις μετακινήσεις καταθέσεων και επενδύσεων μεταξύ χωρών.
Να που οδηγεί η άρνηση να ακολουθήσουν οι χώρες της Ευρωζώνης συλλογική πειθαρχία ή δημοσιονομική ένωση ή τραπεζική ένωση, έννοιες τις οποίες τώρα η ΕΕ προσπαθεί να εφεύρει. Προς το παρόν, καταλήγει η εφημερίδα, είναι σαν να έχουμε 17 διαφορετικά ευρώ που ο καθένας διαχειρίζεται όπως νομίζει.
Iefimerida