Αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο στην Ελλάδα ακολουθείται μια πολιτική διάσωσης των εγχωρίων ήδη πτωχευμένων τραπεζών, θυσιάζοντας έναν ολόκληρο λαό, οδηγώντας τον στη φτώχεια και στη πληθυσμιακή συρρίκνωσή του.
Αναλογιζόμαστε τις επιπτώσεις της ναζιστικής Κατοχής στην Ελλάδα, τους ήρωες που μαρτύρησαν για την πατρίδα, τους νεκρούς από την πείνα, τα βασανιστήρια, την αρπαγή της περιουσίας της χώρας, των αρχαιολογικών θησαυρών της και εξακολουθούμε να μην μπορούμε να υπολογίσουμε πόσα χρωστάει το γερμανικό κράτος στο ελληνικό.
Αν η διαγραφή χρέους είναι λύση για να μην εξοντωθεί ο Έλληνας φτωχός για να σωθούνε οι τράπεζες, το πρώτο κράτος που θα έπρεπε να το είχε κάνει απέναντι στην Ελλάδα ως ιστορικό χρέος είναι το γερμανικό.
Η Ελλάδα είχε δείξει αλληλεγγύη στη Γερμανία αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διαγράφοντας το χρέος της, όταν εκείνη χρωστούσε στους πάντες και δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να ορθοποδήσει χωρίς τη διαγραφή.
Διαφορετικά, αυτή τη στιγμή η Γερμανία θα συνέχιζε να χρωστά στην Ελλάδα, και Έλληνες επενδυτές θα αναζητούσαν επενδύσεις -χωρίς ασφαλώς να ξοδέψουν τίποτα- σε κρατικές εταιρίες και ακίνητα φιλέτα της Γερμανίας.
Η ιστορία αποκαλύπτει…
Με την υπογραφή της συμφωνίας για την διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ- Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης:
«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».
Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη χωρών, δηλώνει στην DW ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η χώρα τους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα ή κάποιες υπό ανάπτυξη χώρες:
«Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».
H Γερμανία δεν ήθελε λιτότητα και αποπληρωμή
Περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας τόσο από την προπολεμική, όσο και από την μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό χρέος της Γερμανίας ανέρχονταν γύρω στα 30 δισ. μάρκα. Ας σημειωθεί ότι το γερμανικό χρέος το 1953 αντιστοιχούσε μόλις στο 23% του ΑΕΠ. Ακόμα και για τις υπό ανάπτυξη χώρες ισχύει σήμερα ότι βρίσκονται σε κίνδυνο μόνο όταν το χρέος τους ξεπερνά το 40% του ΑΕΠ. Σήμερα το ελληνικό χρέος βρίσκεται στο 160% και μόνο οι πολύ αισιόδοξοι ευελπιστούν ότι θα μειωθεί στο 120%.
Για την Γερμανία του 1953 όμως η λιτότητα και η επιστροφή των δανείων δεν αποτελούσε επιλογή. Το αντίθετο! Η γερμανική οικονομία χρειαζόταν «φρέσκο» χρήμα για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν στη διαγραφή σχεδόν του 50% του χρέους, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του.
Η Ελλάδα συμφώνησε στη διαγραφή του γερμανικού χρέους
Παράλληλα η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της, μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές.
«Οι δανειστές της είχαν λοιπόν συμφέρον να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα», λέει ο Γιούργκεν Κάιζερ. Κατά την άποψή του μια παρόμοια ρύθμιση θα μπορούσε να βοηθήσει και την Ελλάδα, η οποία όπως υπενθυμίζει ο Γερμανός ειδικός, λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης δαπανούσε δισεκατομμύρια για γερμανικά τανκς.
«Αν εφαρμόσουμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα τότε οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους μόνο αν επιτρέψουν ένα πλεόνασμα στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο. Και οι Έλληνες θα εξάγουν προϊόντα και θα φιλοξενούν στα ξενοδοχεία τους Γερμανούς τουρίστες μέχρι που να ξεπληρώσουν αυτά τα καταραμένα τεθωρακισμένα».
Η ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι τονίζει ότι δεν είναι εύκολη η σύγκριση της μεταπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί, λέει, δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα ότι κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάζονταν βοήθεια. Πόσο μάλλον που τότε στο Λονδίνο η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε και εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.
Επομένως, αν κάποιος πρέπει να πληρώσει για την κρίση είναι καταρχήν η Γερμανία και δη οι γερμανικές τράπεζες, όχι ο γερμανικός λαός. Προς το παρόν, βρίθουν τα δημοσιεύματα στον γερμανικό Τύπο ότι τα golden boys της Γερμανίας έχουν θησαυρίσει κερδοσκοπώντας με την κρίση χρέους του ελληνικού Δημοσίου και των εγχωρίων τραπεζών και θησαυρίζουν κι άλλο επιβάλλοντας δανεισμό στη χώρα με ενέχυρο τα…πάντα όλα.
Κατά τα άλλα διαβάζουμε για Γερμανούς…επενδυτές!
Η δικαιοσύνη στον πλανήτη αφορά πλούσιους και φτωχούς. Η άλλοτε ζάμπλουτη Γερμανία χρεοκόπησε, δανείστηκε (και) από την Ελλάδα που δεν είχε ούτε ψωμί για τα παιδιά της και αναπτύχθηκε χάρη και στους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες γκασταρμπάιτερ που δουλεύανε υπό άθλιες συνθήκες 16 ώρες το 24ωρο 6 φορές την εβδομάδα.
Αν η Ελλάδα και οι υπόλοιπες χώρες που κέρδισαν τη Γερμανία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν χάριζαν το χρέος στη Γερμανία, σήμερα η Γερμανία ίσως να μην ήταν τόσο ισχυρή όσο είναι σήμερα, ίσως να μην υπήρχε καν στον χάρτη. Χρωστά πολλά η Γερμανία στην Ελλάδα.
Του Δημήτρη Ουζουνίδη
Danioiliptes.gr
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.