Η προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο αποκαλύπτεται από τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ σε ότι αφορά στον τρόπο αντιμετώπισης του μείζονος προβλήματος των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Αντί να ασχοληθούν με τους άνω των πέντε ακατομμυρίων υπερχρεωμένους δανειολήπτες, πολλοί από τους οποίους αναγκάστηκαν να στερηθούν βασικά είδη ανάγκης για να μην τους φεσώσει με επιπλέον τόκους η δανειοδότρια τράπεζα, τα δύο κόμματα βιάστηκαν να ξεπεράσει το ένα το άλλο σε ακατάσχετη υποσχεσιολογία γύρω από άμεσες λύσεις για τα δάνεια, κυρίως στεγαστικά, που έλαβαν σε ελβετικό φράγκο περίπου 69.000-70.000 δανειολήπες ή τουλάχιστον αυτός είναι ο αριθμός που έχουν παρουσιάσει οι ίδιες οι τράπεζες και τα συστημικά ΜΜΕ.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί τα δύο κόμματα που έχουν σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τις μεγαλύτερες πιθανότητες από οποιοδήποτε άλλο κόμμα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Ελλάδας να κάνουν ρύθμιση μόνο για 70 000 δανειολήπτες και όχι για πάνω από πέντε εκατομμύρια δανειολήπτες που έχουν υπερχρεωθεί εξαιτίας των παράνομων και καταχρηστικών όρων δανειακών συμβάσεων των τραπεζών που εδρεύουν και λειτουργούν στη χώρα.
Το ερώτημα δεν απευθύνεται πλέον τόσο στη Νέα Δημοκρατία όσο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, η Νέα Δημοκρατία το μόνο που κάνει είναι να προστατεύει τις τράπεζες, φτάνοντας στο σημείο να βγάζει σε πλειστηριασμούς την πρώτη και μοναδική κατοικία για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και να κουρεύει μόνο τα δάνεια των δικών της ανθρώπων, των ολιγαρχών.
Αυτό που δεν θα θέλαμε να δούμε από τα μνημονιακά κόμματα γενικά -ή μήπως το έχουν κάνει- είναι να φορολογήσουν την ανάσα μας, να νοικιάζουμε τα σπίτια που αγοράσαμε, όχι μόνο λόγω τραπεζικών τοκογλυφικών δανείων αλλά και λόγω ΕΝΦΙΑ και λοιπών φορομπηχτικών μέτρων.
Οσο για τους νέους νόμους περί ανακούφισης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, αυτό είναι κάτι που θέλουν οι τράπεζες και όχι οι δανειολήπτες.
Νόμος υπάρχει για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Πρόκειται για τον νόμο 3869/2010, τον νόμο Κατσέλη, που προβλέπει με σαφήνεια ποιος δικαιούται τί και ο πέλεκυς βαράει και βαράει γερά από τα Ειρηνοδικεία κάθε φορά που κρίνεται ότι οι τράπεζες έδρασαν παράνομα και καταχρηστικά σε βάρος των δανειοληπτών.
Θα μπορούσαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αν προτιμάτε, να συζητήσουν με τους ίδιους τους δανειολήπτες για τα προβλήματά επιβίωσής τους.
Επίσης, θα μπορούσαν να μελετήσουν την κοινοτική νομοθεσία γύρω από όσα προβλέπει για τις τράπεζες. Η τοκογλυφία ξέρετε έχει και όρια στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αντ’ αυτού, τα δύο κόμματα, που επίσης λαμβάνουν ένα σωρό δάνεια, αναζητούν διόδους διαφυγής από το πραγματικό πρόβλημα και ο ΣΥΡΙΖΑ κάπως πιο μουδιασμένα συντάσσεται εκ των πραγμάτων τουλάχιστον υπέρ της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το πρόβλημα των δανειοληπτών.
Οποιος αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, οφείλει να καταστήσει σαφές στις τράπεζες ότι δεν έχουν μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις απέναντι σε εμάς που κάθε μήνα ακουμπάμε τα χρήματά μας στα ταμεία τους.
Πρέπει να μπει επιτέλους τέρμα στην τοκογλυφία. Πώς είναι δυνατόν να μην ενοχλεί κανένας τις τράπεζες για τη σωρεία παράνομων και καταχρηστικών όρων που περιλαμβάνονται στις δανειακές συμβάσεις μέχρι και 40 ολόκληρών σελίδων; Πώς είναι δυνατόν να είναι σε θέση οι δανειολήπτες να γνωρίζουν τί υπογράφουν όταν βρίσκονται μόνοι και σε ανάγκη απέναντι στον τέλειο μηχανισμό τοκογλυφίας;
Ο νόμος απαγορεύει να πληρώνουμε οτιδήποτε για να πάρουμε ένα αντίγραφο σύμβασης ή μια αναλυτιική κίνηση λογαριασμού, πολλές φορές έναντι σημαντικού αντιτιμίου ή να παίρνουμε μια βεβαίωση οδειλών υπογράφοντας μια νέα σύμβαση δανείου που θα μας δεσμεύσει για μια ζωή.
Εχουν φτάσει να συμβουλεύονται τον Σύλλογο Δανειοληπτών και Προστασίας Καταναλωτών Βορείου Ελλάδας τους δικηγόρους τους οι δανειολήπτες για οτιδήποτε απαιτεί η τράπεζα. Στις αίθουσες των ειρηνοδικείων, όπου εκδικάζονται οι υποθέσεις των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, οι τράπεζες κατηγορούν τους δανειολήπτες ότι είναι αφερέγγυοι όυι πρέπει να πληρώσουν και ότι πήραν τα δάνεια ξέροντας ότι δεν θα αποπληρώσουν στο μέλλον. Ομως, αυτό είναι ψέμα
Για να φτάσει ο δανειολήπτης να κινηθεί δικαστικά εναντίον της τράπεζας είναι πρόδηλο ότι έχει εξαντληθεί η υπομονή του και ότι πράγματι αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα.
Αυτό δεν αντιλαμβάνονται δυστυχώς οι τράπεζες. Το κακό είναι ότι δεν το αντιλαμβάνονται ούτε καν τα κόμματα που υποτίθεται ότι νοιάζονται για το κοινό συμφέρον και εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό στη Βουλή.
Επομένως, αν είναι τόσο πολύ σημαντικό το θέμα των 70.000 δανειοληπτών που έλαβαν δάνεια σε ελβετικό φράγκο που χρίζει νομικής τροπολογίας για την προστασία τους ακόμη κι αν δεν συνδέεται με την Ευρωπαϊκή Ενωση το θέμα, αλλά με την Ελβετία, είναι δηλαδή θέμα όχι μόνο Ελλάδας-Ελβετίας αλλά και ΕΕ-Ελβετίας τότε πόσο σημαντικό θα έπρεπε να είναι το θέμα του μισού πληθυσμού της χώρας που είναι υπερχρεωμένος;
Στο κάτω κάτω η διαπραγμάτευση με ένα άλλο κράτος και δη την Ελβετία δεν είναι κάτι εύκολο. Αλλά η διαπραγμάτευση, ή η επιβολή νόμων στην ίδια σου τη χώρα όταν απειλείται ο λαός σου είναι εκ των ουκ άνευ. Επιβάλλεται. Γιατί όμως τόση πολιτική δειλία για το σύνολο των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και επιλεκτική φιλανθρωπία για 70.000 δανειολήπτες;
Προφανώς, γιατί και οι τράπεζες θέλουν λύση για τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο διότι και εκείνες ζημιώνονται.
Πότε όμως θα πάψουν τα μεγάλα κόμματα να προτάσσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των κερδοσκόπων και των τραπεζών έναντι του λαϊκού συμφέροντος;
Ούτε σε αυτές τις εκλογές; Και γιατί τότε ζητάνε την ψήφο των πέντε εκατομμυρίων υπερχρεωμένων πολιτών αφού δεν πρόκειται να τους βοηθήσουν;
danioliptes.gr