Η ιδέα της θέσπισης ενός παράλληλου νομίσματος στην Ελλάδα έχει κάνει μία δυναμική επάνοδο, καθώς η χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας.
Τι διακυβεύεται: Δεδομένου ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει θέμα ρευστότητας, η ιδέα της θέσπισης ενός παράλληλου νομίσματος το οποίο να χρησιμοποιείται για ορισμένες εγχώριες συναλλαγές – διατηρώντας το ευρώ τόσο στην αποτίμηση των υπαρχουσών καταθέσεων όσο και στις διεθνείς συναλλαγές έχει κάνει ένα δυναμικό comeback.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα παράλληλων νομισμάτων, η ανάλυση της ιδέας παραμένει στα σπάργανα. Είναι ασαφές το εάν και πώς θα μπορούσε κανείς να βρει σωστούς μηχανισμούς εισαγωγής ενός τέτοιου νομίσματος, αναφέρουν οι Βiagio Bossone και Marco Cattaneo.
Όπως οι ίδιοι αναφέρουν τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η ΕΚΤ λαμβάνουν υπόψη τη δυνατότητα για την έκδοση ενός παράλληλου εγχώριου νομίσματος προκειμένου να πληρώσουν κρατικές δαπάνες, συμπεριλαμβανομένων των μισθών και των συντάξεων. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί όπως αναφέρεται μέσα στις επόμενες εβδομάδες, καθώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρή έλλειψη ρευστότητας.
Ενα νέο εγχώριο νόμισμα θα βοηθήσει τη χώρα να κάνει τις πληρωμές στους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, απελευθερώνοντας συγχρόνως τα ευρώ που απαιτούνται για να πληρώσει τους πιστωτές.
Ο Ludwig Schuster αναφέρει ότι η ιδέα των παράλληλων νομισμάτων συζητήθηκε πριν από τη δημιουργία του ευρώ. Μάλιστα κατά τη δημιουργία του ευρώ είχε συζητηθεί αυτό το παράλληλο νόμισμα να λειτουργεί συμπληρωματικά των άλλων εγχώριων νομισμάτων. Ωστόσο, στη συνέχεια αποφασίστηκε διαφορετικά.
Ο John Cochrane γράφει ότι στις σύγχρονες χρηματοπιστωτικές αγορές, η χώρα δεν χρειάζεται καν δικαίωμα για να τυπώσει παράλληλο νόμισμα. Η Ελλάδα π.χ. μπορεί να εκδώσει έναν περιορισμένο αριθμό ομολόγων μηδενικού τοκομεριδίου, τα λεγόμενα IOUs.
Ο Gavyn Davies αναφέρει ότι στα IOUs δεν θα δοθεί η ιδιότητα του επίσημου νομίσματος καθώς κάτι τέτοιο αντίκειται στις συνθήκες, ενώ ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει αναφέρει πως το μεγάλο πλεονέκτημα των συστημάτων αυτών είναι ότι δημιουργούν πηγή ρευστότητας για τις κυβερνήσεις που είναι έξω από τις αγορές ομολόγων, δεν περιλαμβάνουν τις τράπεζες και βρίσκονται έξω από τους περιορισμούς που επιβάλλονται από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.
Ο Biagio Bossone και Marco Cattaneo σημειώνουν πως η εισαγωγή ενός ελληνικού παράλληλου νομίσματος θα μπορούσε να συντελεσθεί με δύο τουλάχιστον τρόπους. Ο πρώτος τρόπος θα ήταν η Ελλάδα να εκδώσει IOUs, δηλαδή, υποσχόμενη πως θα καταβάλει στους κομιστές των ευρώ (σε αυτούς που χρωστάει εγχωρίως δηλαδή) την οφειλή σε μια μελλοντική και συγκεκριμένη ημερομηνία.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να θεσμοθετήσει πιστοποιητικά φορολογικών ελαφρύνσεων και να τα αντιστοιχήσει με οφειλές των εργαζομένων και των επιχειρήσεων. Τα πιστοποιητικά αυτά θα έδιναν στον κάτοχό τους ισοδύναμη μείωση φόρου για μελλοντικές οφειλές φόρου. Τούτο ισοδυναμεί με τιτλοποίηση μελλοντικών φορολογικών υποχρεώσεων.
Συνδυαστικά για την προστασία των ισολογισμών των τραπεζών, οι εθνικές αρχές θα μπορούσαν να φορολογήσουν την απόσυρση των καταθέσεων και τις μεταφορές χρημάτων στο εξωτερικό κατά το ποσοστό της έκπτωσης των νέων μέσων πληρωμής σε ευρώ στην αγορά.
Ο Thomas Mayer αναφέρει ότι το κόστος εργασίας θα υπολογίζεται εν μέρει σε ευρώ και εν μέρει σε άλλο παράλληλο νόμισμα αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα, ενώ θα βοηθήσει ιδιαιτέρως τις εξαγωγικές βιομηχανίες εντάσεως εργασίας, όπως ο τουρισμός.
imerisia
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.