Κάτι σαν την Ανάσταση που περιμένουμε σε λίγες μέρες χαρακτηρίζει η κυβέρνηση την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας. Είναι ο «υπέρ πάντων αγών» στο βωμό του οποίου θυσιάζονται συντάξεις, επιβάλλονται νέοι φόροι, αυξάνεται ο ΦΠΑ, πωλούνται τα κόκκινα δάνεια, αλλά και πολλά εξυπηρετούμενα. Είναι ο απόλυτος στόχος για τον οποίο το εισόδημα των Ελλήνων φορολογούμενων, όσο απέμεινε ακόμη, κατατίθεται σαν σφάγιο σε θυσία. Είναι το φως στο τούνελ που ακούμε τόσα χρόνια ότι αχνοφαίνεται, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να το πλησιάσουμε. Είναι ο στόχος που, μπορεί να πιάσουμε, αλλά χωρίς μετά να επέλθει κάποια μείωση της φορολογίας, κάποια ελάφρυνση για τα εισοδήματα των Ελλήνων, κάποια μείωση της ανεργίας, κάποια μείωση της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας που κατατρώει τα ασφαλιστικά ταμεία και ολόκληρο το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.
Η αξιολόγηση έγινε το υπέρτατο αγαθό που θα οδηγήσει τους Έλληνες πολίτες, από το σκοτάδι της λιτότητας, των μνημονίων, της ανεργίας, στο φως της ανάπτυξης, της εργασίας, της αξιοπρεπούς διαβίωσης, αντί του καθημερινού αγώνα της επιβίωσης.
Στη πραγματικότητα όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακόμη ένας, πολύ πιο δύσκολος και πολύ πιο ανηφορικός Γολγοθάς. Γιατί υπάρχουν και πράγματα που δεν μας λέει η κυβέρνηση. Αλλά δεν τα λένε ούτε αρχηγοί και οι βουλευτές των άλλων κομμάτων. Γιατί θα τα βρουν μπροστά τους όταν έρθει η δική τους η σειρά να κυβερνήσουν και θέλουν να έχουν κάποιον για να του ρίξουν το φταίξιμο. Γιατί το ελληνικό χρέος δεν είναι μια εύκολη υπόθεση που θα τελειώσει με την εξόφλησή του, όποτε κι αν γίνει αυτή. Ούτε με τη διαπραγμάτευση πρόκειται να τελειώσει και – φυσικά – δεν πρόκειται να σταματήσουν να έρχονται και νέα φορολογικά μέτρα. Μας το απέδειξε άλλωστε πάρα πολύ καλά αυτό η «σκληρή» διαπραγμάτευση που κάνει η ελληνική κυβέρνηση με τους δανειστές, που σηκώνεται και φεύγει από το τραπέζι των συζητήσεων επειδή αντιδρά στα μέτρα που θέλουν να επιβάλλουν οι δανειστές, για να επιστρέψει μετά και να φέρει και νέα επιπλέον μέτρα ύψους 3 δις ευρώ.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος ξεπερνά το 175% του ΑΕΠ, και η ελάφρυνσή του θα έπρεπε να θεωρείται σαν κάτι το αυτονόητο, αν όμως επικρατούσαν φυσιολογικές συνθήκες. Όμως δεν επικρατούν. Γιατί το ελληνικό χρέος έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τέτοια είναι τα χαμηλά επιτόκια, οι μακρινές λήξεις ενώ σημαντικό μέρος του χρέους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε χώρες-μέλη της ΟΝΕ, το EFSF/ESM και το ΔΝΤ. Γι’ αυτό τον λόγο, οι χώρες της Ευρωζώνης που δεν θέλουν να χαρίσουν μέρος τους ελληνικού χρέους μέσω «κουρέματος» της ονομαστικής αξίας του προτιμούν να βάλλουν κάποια οροφή στις ετήσιες, ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας ως προς το ΑΕΠ. Οι τελευταίες προσδιορίζονται στο 15% του ελληνικού ΑΕΠ σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχων όπως ο κ.Ρέγκλινγκ του ESM.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Στο Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 είχε συμφωνηθεί να μην πληρώνει η Ελλάδα τόκους και χρεολύσια για τα επόμενα 10 χρόνια στα δάνεια που είχε λάβει ή και θα λάμβανε από το EFSF ύψους 130 δισ. ευρώ και πλέον. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας εμφανίζονται συγκρατημένες μέχρι το 2023. Όμως, το 2023 προκύπτει ένα ποσό ύψους 14 δισ. ευρώ που θα πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα και προκύπτει από αναβαλλόμενες αποπληρωμές τοκοχρεολυσίων.
Αν το ποσό αυτό συμπεριληφθεί στην ελάφρυνση του χρέους, τότε μάλλον όλα θα είναι καλά. Αν όμως οι δανειστές αρνηθούν, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η Ελλάδα να μην μπορεί να δανεισθεί το ποσό στις διεθνείς αγορές και να βρεθεί στην ανάγκη να συνάψει νέο δάνειο μαζί τους εκείνη την εποχή για την αποπληρωμή του. Μιλάμε δηλαδή για ένα καινούργιο μνημόνιο. Κάτι που οι δανειστές θα το θέλουν, ώστε να είναι σίγουροι ότι η Ελλάδα θα μπορεί να πληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της στο ακέραιο. Και φυσικά, η αποπληρωμή αυτού του ποσού θα φέρει νέους φόρους νέα μέτρα και νέα δυστυχία για πολλά χρόνια ακόμα.
Οπότε, δεν μπορούμε να αναμένουμε καμία ανάσταση από την αξιολόγηση, αλλά μόνο έναν νέο και σκληρότερο Γολγοθά.
danioliptes.gr