Νέα ανησυχία για δανειολήπτες από τη διακοπή – πριν από λίγο – της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές. Όμως η ανησυχία δεν προκύπτει από το αν θα βρεθεί λύση ή όχι, αλλά το ποια λύση θα βρεθεί και σε τι θα συμφωνήσει η ελληνική κυβέρνηση.
Γιατί ο κόσμος συνήθισε, μετά από τέτοιους λεονταρισμούς της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές, να βλέπει να έρχονται πολύ χειρότερες συμφωνίες από αυτές στις οποίες δήθεν αντιδρούσε η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησή μας. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα μάλιστα, τη διακοπή της διαπραγμάτευσης και τα αλλεπάλληλα ταξίδια του πρωθυπουργού και τις συναντήσεις του με τους ξένους ηγέτες, που εντέλει μας έφεραν επιπλέον μέτρα ύψους 3 δις ευρώ, ακριβώς όπως ζητούσε και επέμενε από την αρχή το ΔΝΤ.
Κρύος ιδρώτας πιάνει τους Έλληνες μόλις βλέπουν την ελληνική κυβέρνηση να σηκώνεται από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, γιατί έχουν μάθει πάρα πολύ καλά ότι «τα άσχημα πέρασαν, έρχονται τα χειρότερα», όπως ανακοινώθηκε και από επίσημα κυβερνητικά χείλη – πρόσφατα – μέσα στη Βουλή. Μεγάλη ανησυχία προκαλείται στους φορολογούμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, όταν ακούν ότι η κυβέρνηση αποχωρεί από τη διαπραγμάτευση ως κίνηση αντίδρασης στις απαιτήσεις των δανειστών που ζητούν συνεχώς νέα μέτρα, και δεν επιτρέπουν στην ελληνική κυβέρνηση να προστατέψει τους πολίτες, τη περιουσία τους και τα δικαιώματά τους.
Από ποια διαπραγμάτευση όμως αποχώρησε και πάλι η κυβέρνηση; Αφού από το 2012, όταν υπέγραψαν οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το δεύτερο μνημόνιο, παρέδωσαν τα πάντα στους δανειστές. Ότι πρέπει να γίνει, όποια απόφαση πρέπει να ληφθεί για να πληρώνονται οι υποχρεώσεις προς τους δανειστές, έχει ήδη ληφθεί από το 2012. Με το τρίτο μνημόνιο, απλά, μπήκαν κι άλλα μέτρα και υποχρεώσεις, που έρχονται να προστεθούν σ’εκείνο το μνημόνιο. Πάντα βέβαια, με σκοπό την ανάπτυξη, τη διάσωση των τραπεζών, αλλά να μην ξεχνάμε και τη προστασία του Έλληνα πολίτη και των δανειοληπτών.
Άλλωστε, όπως διαβάζουμε τελευταία σε σειρά δημοσιευμάτων, η κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει στην πλήρη απελευθέρωση της πώλησης στα distress funds, όχι μόνο των κόκκινων δανείων αλλά και ενός μεγάλου αριθμού εξυπηρετούμενων δανείων, ώστε οι τράπεζες να αποκομίσουν κέρδη τέτοια που θα επιτρέψουν τη διάσωσή τους. Γιατί μόνο από τη πώληση των κόκκινων δανείων, δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τους απαραίτητους πόρους για να διασωθούν και θα είναι και πάλι κάτω από τους στόχους τους.
Ας διεκόπη λοιπόν η διαπραγμάτευση. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Και, δυστυχώς, δεν θα είναι και η τελευταία. Θα το δούμε κι άλλες φορές αυτό το παιχνίδι της κυβέρνησής μας. Αυτές τις δήθεν παλικαριές, για να επιστρέψουν και πάλι οι υπουργοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, σαν βρεγμένες γάτες, για να υπογράψουν ότι τους βάλουν μπροστά τους οι δανειστές, με τη δικαιολογία ότι μόνο έτσι μπορεί να σωθεί η χώρα και να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη.
danioliptes.gr